Son zamanlarda biraz sıkıntılı günler geçiriyorum. Önemli kararlar verme arefesindeyim. Karar vermek, tercih etmek bazen çok zor olabiliyormuş. Bazen canım sıkılıyor. Muhtemelen bu çevremdeki bazı kişiler tarafından da farkediliyordur. İnsanları daha az aramaya başladım. Yalnız kalmayı tercih ettiğim zamanlar oluyor. Sık sık görüştüğüm bazı kişiler, bu durumlar sonrası, arayıp sormamaya başladı. Galiba bazı kişilerle sadece ben arayıp sorduğum için görüşüyormuşum. Ve yakınımda sandığım bazı kişiler, basit bir sıkıntıda gözden kaybolacak insanlarmış.
Bu durum aslında insanı üzebilecek bir durum ama aynı zamanda insanı güçlendirebilir de. Benim şu andaki durumum, aslında insanlardan çok da bir şey beklediğim bir durum değil. Belki arkadaşlarımdan beklediğim sadece moral vermeleri. Belki, arada bir muhabbete gelmeleri falan… Ben aslında bu kadar az şey beklerken çevremdeki insanların bir bir gözden kaybolması, aslında ne kadar da çok sahte dostum olduğunu gösterdi bana.
Ben biraz çevremdeki insanların hatrını sayardım. Yeri gelir hatır için yaptığım şeyler de olabilirdi. Bazı kişileri kırmamak için, onlara “Hayır” demekten çekindiğim zamanlar da olmuştur. Şimdi o kişilerin çoğu yanımda değil.
Kimler yanımda biliyor musunuz? Şu anda yanımda olan kişilerin çoğu, kırılmasınlar diye özel bir çaba göstermediğim; hatta bazen ihmal ettiğim kişiler… Hatta bu kişilerden, benim özel bir isteğim olmadığı halde, bu zor zamanlarımda, benim sıkıntılarıma ortak olmaya çalışanlar da var.
Başlarda insan bu durumu kabullenmek istemeyebilir ama bazen en güvendiğimiz, en yakınımızda sandığımız kişiler, sadece kendi menfaatleri için yanımızda duran kişiler çıkabiliyor. Zor zamanlar gerçek dostlarımızın kim olduğunu anlamamıza yardımcı olabiliyor…